Ik kan niet geloven dat er nu al een maand voorbij is. De tijd vliegt. Maar het is echt zoals ze zeggen:
“Time flies when you’re having fun.”
Bij Stadspodia Leiden werk ik op de marketing afdeling. Mijn primaire doel was vooral om geïntroduceerd te worden in de echte marketing en communicatie wereld binnen de cultuursector. Daarnaast wou ik zoveel mogelijk praktische dingen leren: PR-plannen opstellen, persberichten schrijven, contact onderhouden en onderhandelen met impresariaten.
We zijn een maand verder sinds ik deze “doelen” heb gesteld. Ik heb nu al gemerkt dat er veel meer te leren valt dan dit. Elke dag word ik opnieuw verrast door een nieuwe uitdaging.
Zoals vele studenten had ik in het begin van mijn Master de angst voor “de dagelijkse sleur” van een vaste baan. Nu ik gestart ben met een vaste baan (weliswaar een stage) ben ik vrolijker dan ooit. Tijdens mijn academische loopbaan heb ik meer dan eens getwijfeld over waar ik mij bezig was en of ik wel de juiste beslissing had gemaakt. Sinds ik gestart ben met werken word ik elke dag zekerder (als dat een woord is) over waar ik heen wil, wat ik wil doen en wat ik wil worden.
I’m a happy bird.
Hieronder wat impressies van mijn eerste stage maand:
Op de laatste festival dag van SPRING 2014 kregen bezoekers de kans om een aantal workshops bij te wonen in de Stadsschouwburg van Utrecht. Ikzelf nam een kijkje bij de workshop over de dansapp Bounden van Game Oven en de dansworkshop van De Dansers uit Utrecht. De perfecte manier om het fantastische performing arts festival af te ronden.
Door het prachtige weer nam de workshop over Bounden buiten in het festivalhart plaats. Onder het felle zonnetje staan twee personen naar een iPhone te staren en rare bewegingen te maken. Als snel komen een aantal rondwandelen mensen kijken wat er aan de hand is.
De dansgame gemaakt door Adriaan de Jongh van Game Oven is een spel dat gespeeld moet worden door twee personen. De game vraagt aan de twee spelers om elk een duim op het scherm van de iPhone te plaatsen. In het midden van het scherm staat een grote cirkel met een knipperend rondje in het midden. Langs de zijkanten verschijnen allerlei ringetjes. Het is de bedoeling dat de spelers door middel van het bewegen van de iPhone de ringetjes bij het flikkerende centrum krijgen.
Het klinkt allemaal heel makkelijk maar al snel wordt het duidelijk dat dit niet al te evident is. Omdat je met z’n tweeën bent is het moeilijk om de iPhone te bewegen en beginnen de spelers dus vreemde bewegingen te maken (zie foto), en zo uiteindelijk bijna te dansen.
Het is een simpel maar heel leuk spel. De game is vanaf nu verkrijgbaar in de app store op de iPhone met de titel Bounden. In de Android app store zal hij binnenkort verschijnen. Plezier is gegarandeerd voor iedereen, het maakt niet uit of je 9 of 90 bent. Dansen kan je altijd.
Mensen die niet goed weten wat moderne dans is en hoe dit anders is dan gewone dans verwijs ik graag door naar deze voorstelling. ROSES heeft alles: talent, passie, geweldige en inventieve muziek, en meer talent.
ROSES is een prachtige voorstelling gedanst door De Dansers uit Utrecht in samenwerking met de acteurs van Theater Strahl uit Berlijn. De voorstelling is een meesterwerk en een must see voor alle moderne danstheater liefhebbers.
Op een prachtige dag als deze is het moeilijk om jezelf weg te sleuren bij het gezellige festivalhart maar een voorstelling als deze is dat zeker waard. Bij binnenkomst was het rustig tot vlak voor de voorstelling toen de lange gang van het Akademietheater vol stond met popelende mensen.
De zaal van het theater is simpel en knus, het heeft een bepaalde charme. Toen iedereen zijn plek had gevonden kwam er een jongen naast mij staan op blote voeten, ik dacht bij mezelf: ‘Wat grappig’. Nog geen seconde later liep diezelfde jongen naar de gitaar aan de zijkant van het podium en begon te zingen. Eén woord: kippenvel.
De muziek door de volledige voorstelling heen wordt live gespeeld. Er wordt op een inventieve manier gebruik gemaakt van piano, gitaar en stem. De twee muzikanten wisselen af tussen dans en zang. Het is fantastisch om te zien wat voor conditie deze artiesten hebben. Van begin tot einde blijft alles helder.
De hele voorstelling lang heb ik op het puntje van mijn stoel gezeten. De dans is krachtig en vrolijk. Ik heb gelachen, ik ben geschrokken, ik heb genoten. Niets in deze voorstelling was toeval, alles was kunst. 100% puur kunst.
De 7 dansers hebben zich volledig in de choreografie gegooid. De passie vloog ervan af. Fantastisch. Het eindigde dan ook met een staande ovatie voor de dansers en de makers van de voorstelling, het publiek was dolenthousiast.
Deze voorstelling is een must see voor iedereen die van moderne dans houdt. Als moderne dans niet jouw favoriete stijl is, ga ook. Deze voorstelling zal je van gedachten doen veranderen. Ik beloof het je, het is het waard.
Memento Mori is een experimentele choreografie van Pascal Rambert in samenwerking met Yves Godin. Rambert is één van de radicaalste kunstenaars in de Franse theater- en danswereld, samen met het ingenieuze lichtwerk van Yves Godin is deze voorstelling een werkelijk spektakel.
In den beginne is er duisternis, volledige duisternis, zo leest de eerste zin in het programmaboekje van SPRING over deze voorstelling. Zo erg kan dat toch niet zijn, er is altijd nog het licht van de nooduitgangen en de lichtjes op de trappen. Nee hoor, bij het binnenkomen wordt een ‘LET OP’ briefje uitgedeeld met een waarschuwing dat het wel eens heel donker kan worden. Het eerste deel speelt zich af in een compleet verduisterde zaal, voor uw veiligheid zijn er twee publieksbegeleiders met nachtkijkers aanwezig. Ze menen het echt serieus.
Nog nooit heb ik een publiek zo stil meegemaakt. Iedereen zit vol spanning te wachten op die duisternis. En zodra deze duisternis er is kan je een speld horen vallen. Je ziet niks. Maar echt niks. Het verschil tussen ogen open en ogen dicht is er niet. Je verwacht dat je ogen zich zullen aanpassen maar het blijft duister.
Het lichtgebruik is inventief, radicaal en experimenteel. Er wordt letterlijk gespeeld met je zintuigen. Je weet niet of je eigen ogen betrouwbaar zijn. Er zijn allerlei schimmen op het podium te zien, ze verschijnen plots en zijn even snel weer zeg. Waren ze er nu echt? Of stel ik mij dit allemaal voor? De eerste twintig minuten weet je niet wat er wel is en wat er niet is. Je wordt bedrogen door je eigen ogen. Deze voorstelling is niet zomaar een voorstelling, het is een uitzonderlijke en verrassende ervaring.
Na de verfrissende en lichte solo van Jan Martens was het tijd voor nog een choreografe die meedoet aan het “Size Matters” project van SPRING, namelijk, Nicole Beutler. Beutler was deze keer te zien in DE grote zaal van de Stadsschouwburg Utrecht met haar werk 5: ECHO.
“5: ECHO is een solo performance, een film en een groepschoreografie in één.” – NBprojects
Begin dit jaar had ik het geluk om twee andere choreografieën van Beutler te zien. Namelijk 1: SONGS en 2: Dialogue with Lucinda, twee prachtige werken. Door deze twee choreografieën was ik er mij van bewust dat het fijn is om wat achtergrond van het onderzoekswerk mee te pikken. Met net dat beetje meer informatie kan je toch beter van het werk van Beutler genieten. En dat heb ik nu weer gedaan.
In 5:ECHO keert Beutler terug naar de tijd door middel van een spiraal, dit betekent dan verleden, heden en toekomst door elkaar heen vloeien. Ze presenteert twee delen in de vorm van een echo. Deze twee delen, een solo en een cirkeldans met 6 personen, zijn geïnspireerd op werken uit het verleden. Een van deze werken is Vermiljoen van Bianca van Dillen (1977), andere inspiratiebronnen voor Beutler waren het werk van Koert Stuyf en Ellen Edinoff. Zo zet Beutler haar trend voort, door opnieuw in dialoog te gaan met het verleden want: verloren tijd bestaat niet.
Een echo wordt door Beutler in het programma boekje van 5:ECHObeschreven als “een akoestisch verschijnsel waarbij geluidsgolven die afkomstig zijn van een bron door een object teruggekaatst worden richting de bron” (programma boekje). Beutler presenteert deze herwerkingen als een echo, het is geen kopie, maar een weerkaatsing. Het eindresultaat zal anders zijn dan het origineel. De echo vervormd het origineel. Het is een dialoog met het verleden, en dat is te zien op het podium.
Vooral het tweede deel van de voorstelling heeft mij geraakt. De minimalistische maar toch uitputtende dans toont zoveel kracht en sleurt de ogen van het publiek mee van de ene naar de andere kant van het podium. De details en de compositie die te herkennen is in deze minimalistische stijl is wonderbaarlijk. Beutler heeft me weer verrast met haar liefde voor geometrie en patronen. 5: ECHO is en blijft een pareltje in Beutler’s collectie.
Vorige week was ik, tijdens SPRING Utrecht, te vinden bij de solo van Jan Martens in Theater Kikker genaamd Ode to the Attempt. Een dynamische solo vol dans, allerlei verschillende ‘pogingen’ en humor. Jan Martens heeft weer het beste van zichzelf laten zien.
In de Flits Intro door Rainer Hofmann, artistiek directeur van het SPRING festival in Utrecht, krijgen we wat achtergrond informatie rond het project“Size Matters”, waar ook Jan Martens aan deelneemt. In het project “Size Matters” ondersteunt SPRING choreografen om hun gemaakte werken op grotere podia te presenteren. Zo werden eerdere stukken van Jan Martens, alsDialogue en The Dog Days Are Over, op grote podia tijdens SPRING gepresenteerd. Dit jaar is het aan zijn solo werk: Ode To The Attempt.
In Ode To The Attempt daagt Jan Martens zichzelf uit om 13 verschillende “kleine opdrachten”, of pogingen, te volbrengen. Zo wil hij, onder andere, een poging doen tot bewegen, een poging doen tot minimalistisch zijn, een poging doen om te provoceren op een grappige manier, et cetera. Het is zoals ook Rainer Hofmann beschreef: “een Dansende Selfie”, een solo voor/ door/over/van Jan Martens.
Deze dansende selfie begint al meteen bij binnenkomst. Net naast de tribune zit Martens zelf voor een computer. Hij begroet sommige mensen maar een groot deel van de tijd zit hij selfies te nemen. Deze selfies zijn te zien op een groot scherm achter hem en brengt al meteen heel wat gelach in de zaal. Wanneer iedereen zit begint hij met zichzelf voor te stellen en uit te leggen wat hij gaat doen, of hij doet toch een poging. Één voor één legt hij alle pogingen uit die hij wil volbrengen, het zijn er 13 in totaal. Op een heel slimme manier presenteert hij deze 13 pogingen, zodat het af en toe niet helemaal duidelijk is of de poging gelukt is of niet.
Het is een heel licht en verfrissend stuk met heel wat slimme humor erin. Een pareltje om naar te kijken.
Vorige week ging ik naar de voorstelling CPR Practice door de Zuid-Koreaanse Geumhyung Jeong. De voorstelling speelde in de oude gevangenis op het Wolvenplein te Utrecht. In de sportzaal van deze oud-gevangenis ligt een pop op een matras met een deken over hem heen. De voorstelling start en eindigt met een pop die niet leeft, daartussen ligt een spel tussen mens en machine.
In stilte komt het personage van Jeong op, het enige wat we kunnen horen is de machinale ademhaling van de CPR-pop. Ze trippelt naar hem toe, kleedt zich uit en gaat naast hem liggen. Voor dat je het goed door hebt start er een erotisch scène tussen pop en mens, dan stopt zijn ademhaling en begint het echte spel: CPR.
Mij is altijd gezegd: het enige wat je moet onthouden tijdens een reanimatie is dat de persoon die je reanimeert al dood is. Je kan dus niks fout doen, je kan alleen maar helpen. Zo lijkt ook Jeong te denken. Met een soort gecontroleerde hopeloosheid loopt ze heen en weer in de ruimte om spullen te halen die haar kunnen helpen bij het redden van haar geliefde. Dertig keer pompen, twee keer beademen, dertig keer pompen, twee keer beademen, het blijft maar doorgaan. Wanneer de AED zijn analyse uitvoert rent ze weer weg om nieuwe spullen te halen. Een uitputtende race tegen de dood.
Door de vele machines die naast de pop staan wordt er een symfonie van piep en tuut geluiden gecreëerd. Deze symfonie blijft een lange tijd doorgaan, tot het bijna ongemakkelijk wordt, en dan stopt ze. Jeong zet alle machines uit terwijl er tranen over haar wangen rollen.
CPR Practice is een voorstelling die speelt met de relatie tussen machine en mens. De hele omgeving en alles was Jeong gebruikt draagt bij aan het gevoel van deze voorstelling.
“Nu gaan we schrikken,” denk ik terwijl ik op het puntje van mijn stoel zit, met mijn handen over mijn oren. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel: “nu gaat het komen,” denk ik nog net tot…. Je voelt de hele zaal met je mee schrikken. “Wow, dit is heftig.” Gisteravond ging ik naar de première van Stad der Blinden van Theater Utrecht, een krachtig stuk die je volledig meesleept.
This slideshow requires JavaScript.
“Niemand kan zich nog redden, dat is blindheid.” – Stad der Blinden
Stad der Blinden is één van de stukken die op locatie gespeeld wordt en is gelegen bij de Elektronweg in Utrecht. Het stuk is gebaseerd op het boek van José Saramago met gelijknamige titel. In het kort gaat het verhaal over een stad die te maken krijgt met een “blindheid epidemie”: één voor één worden mensen wit blind; zomaar. Het theater speelt in op 10 mensen die in quarantaine worden geplaats. De vertelinstantie is de enige vrouw in de stad die wel kan zien.
Ik stap uit de bus en vraag me af waar ik beland ben. Midden in een soort industrieterrein ligt een hangaar dat volledig is omgebouwd tot een theater, een prachtig beeld. We mogen gaan zitten en in nog geen vijf minuten zit de hele zaal vol. Het licht gaat uit en het verhaal begint. Ik word meegesleurd op een rollercoaster vol “niet-georganiseerde ellende.” Het heftige verhaal zorgt ervoor dat ik op het puntje van mijn stoel blijf zitten. Het is een choquerend, hard en krachtig verhaal, maar ik wil blijven kijken. Ik zie de personages op het podium stilletjes veranderen in wilde beesten. Zonder moreel, zonder enige vorm van beschaafdheid en ik zit op een stoel: te kijken, te observeren. Wat een gek gevoel.
“Sommige hoop is waanzin” – Stad der Blinden
Er speelt zich een realistische waanzin af op het podium. Aan de ene kant doet het me denken “zouden mensen dit echt doen?” aan de andere kant lijkt het ook een beetje absurd. De acteurs zorgen ervoor dat ik mij volledig inleef in het verhaal. Het zet je echt aan tot nadenken. De theatrale beelden, het gebruik van het decor, de acteurs, de setting, het verhaal, dit draagt allemaal bij aan de kracht van het stuk. Wanneer het licht op het podium uit gaat en het applaus begint voel je een soort kalmte terug in de zaal komen; het is alsof iedereen een lang ingehouden adem eindelijk laat ontsnappen. Het is echt een indrukwekkend gevoel wat zo’n verhaal met je doet. Puur kippenvel. Stad der Blinden van Theater Utrecht is een krachtige vermenging van waanzin, realiteit, het beest in de mens maar ook liefde, steun en vriendschap.
I have to say that I have always been a fan of theatre that treats itself as an experience rather than just a performance. Earlier tonight I saw the performance WAR by Amanda Piña and Daniel Zimmerman at the Stadsschouwburg in Utrecht, during the festival SPRING Utrecht. A performance that grasped my attention from the moment I walked into the theatre.
Instagram: @allisonvs
WAR is a performance that is described, by SPRING Utrecht as edgy dance. Normally edgy dance doesn’t speak to me but something about this performance did. A lot of it has to do with how the performance is described: “WAR is a dancing manifesto against the advancing homogenisation of art and the world dedicated to all the oppressed and lost perspectives” (WAR program book).
First of all, anything that calls itself a manifesto sparks my interest. A manifesto usually promotes a new idea or perspective. The small fact that the performance title is WAR and that it calls itself a manifesto, and just might promote a new perspective on the idea of WAR, is a bold move.
Second of all, it places itself against the homogenisation of art, something I have been interested in for some time now.
As I said the performance started as an experience. The theatre doors open and you walk into the big auditorium space. While walking into the space you are overwhelmed by a very loud noise. The noise continues for a while, keeping the audience alert but also a little uncomfortable. At the same time a bright light is fixed on us (the audience), making it feel like we’re being watched.
The performance starts with images of guns, already connotating war and violence. The rest of the performance is divided into 11 pieces. These 11 different pieces are all based on traditional dances from the Rape-Nui constitutes (on the Easter Island).
“In an environment influenced by tourism, these traditional dance forms are both identity forming and survival strategies” – WAR (program book)
They use this Rapa-Nui repertoire to transfer the motif of war to a global level. Each of the 11 pieces has a short back story, that is told via a voice over. These back stories range from traditional warning dances for the wars to come, to a non dance about a father that has experiences a real war, to criticism on the use of drones by the U.S. Army.
The dancers treat the traditional dances with a lot of respect, which is beautiful to watch. Although a little abstract, I enjoyed the performance. The only thing that bothered me a little was the explanation before every piece. In some cases it added a little magic but in other cases it took the magic away.
Last night I went to see the EU première of the performance Complexity of Belonging by Anouk van Dijk and Falk Richter, performed by the Australian collective Chunky Move. The première took place at the festival SPRING in Utrecht and served as the opening performance of the festival. And what an opening it was: a full theatre and a standing ovation.
After a short talk by the SPRING Director on the importante of culture in our current society there was another talk by Anouk van Dijk. Van Dijk mostly talked about her creating proces and her journey to Australia. She talked about the excitement of not knowing and how it inspires her. Van Dijk gave a short history of Australia and talked about how Richter and her came upon the idea of belonging, then the performance began.
“I like not knowing. Not knowing inspires me to dance and to perform” – Anouk van Dijk
As described on the SPRING website Complexity of Belonging is a piece that seamlessly combines dance and theatre. It is performed by nine talented dancers, whose characters all struggle with the questions “where do I belong and how do I belong?” Van Dijk, Richter and the performers approached the idea of belonging in multiple ways and by asking different questions like: “is a relationship a place of belonging?”
“Feeling estranged and out of place sharpens my eyes” – Anouk van Dijk
Not only does the performance deal with very serious issues, like marriage equality, gay rights, nationality, immigration and long distance relationships, it is also filled with humor. For example, there is a character named Lauren who is looking for the “perfect boyfriend or husband” and describes this perfect utopian guy to her therapist which turns into a monologue consisting out of 176 different personality traits. By combining these every day world issues (if you want to call it that) with these bits and pieces of humor Van Dijk and Richter have created a piece that is easy to watch but at the same time makes you question your own reality and place of belonging.
In short: a great performance with amazing talent that is a must see for anyone who is a fan of the dance and theater combination. Let yourself get overwhelmed by the amount of information, the nine different – but all relatable – storylines, the difficult and sometimes amusing questions that are asked, and the mind-blowing talent of the dancers on stage.
Complexity of Belonging plays again tonight in the Stadsschouwburg Utrecht at 8pm. Tickets are available via http://springutrecht.nl/
Follow your art 